ਮਿਨੀ ਕਹਾਣੀਆਂ

‘ਮੈਂ  ਹੁਣ ਸਪੇਸ ਵਿੱਚੋਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਹੀਰੇ-ਜਵਾਹਰਾਤ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂਗਾ।’

‘ਪਰ ਰਹੋਗੇ ਮੇਰਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੀ!’ ਜਾਸਮੀਨ ਨੇ ਵਿਅੰਗ ਕੱਸਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।

ਜਾਸਮੀਨ ਦਾ ਮਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਿਧਾਰਥ ਨੂੰ ਨਾ ਜਾਣ ਦੇਵੇ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਿਧਾਰਥ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨਣ ਵਾਲ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਿਧਾਰਥ ਆਪਣੀ ਕੰਪਨੀ ਨਾਲ਼ ਪੁਲਾੜ ਵਿੱਚ ਚਲਿਆ ਗਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅਕਾਸ਼ੀ-ਪਿੰਡਾਂ ਤੇ ਮਾਈਨਿੰਗ ਕੀਤੀ ਤੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡਮੁੱਲੇ ਖਣਿਜ ਪਦਾਰਥ ਲੱਭੇ। ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਟ ਰਹੀ ਤੇ ਉਹ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਤੋਂ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਬਲਕਿ ਸੌਰ-ਮੰਡਲ ਟੱਪ ਕੇ ਸਿਤਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਪਾਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਲਖ਼ਸ਼ ਹੀਰਿਆਂ ਦੇ ਬਣੇ ਗ੍ਰਹਿ ਸਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ ਉਹ ਦੂਰੀ, ਸਮਾਂ ਤੇ ਕਾਲ ਦੇ ਅੱਲਗ-ਅੱਲਗ ਆਯਾਮ ਪਾਰ ਕਰਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਵੇਖਿਆ, ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਹੀਰੇ-ਜਵਾਹਰਾਤ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ। ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀ ਬਣ ਜਾਣਗੇ, ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਪੇਸ-ਸ਼ਿੱਪ ਦਾ ਰੁੱਖ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਮੋੜ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਸੌ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਬਿਲਕੁਲ ਬਦਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਹਰ ਪਾਸੇ ਉਡਣ ਕਾਰਾਂ, ਗਗਨਚੁੰਬੀ ਇਮਾਰਤਾਂ, ਤੇ ਟੈਕਨੋਲੋਜੀ ਦਾ ਇਨਕਲਾਬ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸ਼ੌਕ ਲੱਗਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੰਪਨੀ ਵੀ ਨਾ ਰਹੀ, ਪਰ ਜਿਹੜਾ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਨ ਉਹ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨ, ਉਸਦੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੀ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਚ ਕੇ ਉਹ ਰਾਤੋ-ਰਾਤ ਹੀ ਕ੍ਰੋੜਾਂਪਤੀ ਬਣ ਗਏ। 

ਪਰ ਸਿਧਾਰਥ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਸਦੀ ਤਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਹੀ ਉੱਜੜ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਲਈ ਉਹ ਹੀਰੇ ਜਵਾਹਰਾਤ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਹੀ ਨਾ ਰਹੀ ਤਾਂ ਹੁਣ ਉਹ ਵੀ ਜੀ ਕੇ ਕੀ ਕਰੇਗਾ! ਉਹ ਜਾਸਮੀਨ ਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੀ ਬੇਹੱਦ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ। ਉਸਨੇ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਮਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਮਰਨਾ ਬੁਜ਼ਦਿਲੀ ਹੈ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਮਰਨਾ ਕੌਣ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ? ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਨਵੇਂ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਜਮਾ ਕੇ ਯਖ਼ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਨੀਂਦ ਸੌਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਲਈ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਨਰਸਾਂ ਤੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਾਰਣ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਸੱਚੋ-ਸੱਚ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਹੋਏ ਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਵੀ। ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣੀ-ਪਹਿਚਾਣੀ ਲੱਗੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਲੋਕ-ਕਥਾ (Legend) ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ! 

‘ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਇੱਕ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਖਬਰ ਹੈ।‘

‘ਮੇਰੇ ਲਈ ਇੱਥੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਖਬਰ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ?’ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਸੀ। 

‘ਤੁਹਾਡੀ ਪਤਨੀ ਜਾਸਮੀਨ ਇੱਥੇ ਹੀ ਸਿਥਲਤਾ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਹੈ!’

‘ਕੀ…’ ਉਸਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ‘ਕੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ?’ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਚੂੰਢੀ ਵੱਡਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।  

‘ਬਿਲਕੁਲ ਸਹੀ ਹੈ, ਬੱਸ ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਦਸਤਖ਼ਤ ਕਰੋ, ਤੇ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੀ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।’ 

ਉਸਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ਼ ਦਸਤਖ਼ਤ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਜਾਸਮੀਨ ਸੌ ਸਾਲ ਲੰਬੀ ਨੀਂਦ ਤੋਂ ਜਾਗ ਪਈ।

‘ਮੈਂ ਅੱਜ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਹਾਂ।  ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜ਼ਰੂਰ ਵਾਪਿਸ ਆਓਗੇ।’ ਜਾਸਮੀਨ ਚਹਿਕਦਿਆਂ ਬੋਲੀ, ‘ਜਦੋਂ ਚੌਦਾਂ ਸਾਲ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਵਾਪਿਸ ਨਾ ਆਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਇਸ ਨਵੀਂ ਯਖ਼ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਸਿਥਲਤਾ ਦੀ ਤਕਨੀਕ ਨੂੰ ਅਜਮਾਉਣ ਵਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹਿਦਾਇਤਾਂ ਲਿਖ ਦਿੱਤੀਆਂ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਵਾਪਿਸ ਆਓ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਜਗਾ ਲੈਣ।’

‘ਓਹ, ਜਾਸਮੀਨ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਹਾਂ। ਦੇਖ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੀ ਚੰਨ-ਤਾਰੇ ਤੋੜ ਕੇ ਲੈ ਆਇਐਂ।‘

ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ, ਬੱਸ ਤਮਾਮ ਉਮਰ ਸਿਰਫ਼ ਤੁਹਾਡਾ ਸਾਥ ਹੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।’

ਇੰਨਾ ਕਹਿ ਕਿ ਜਾਸਮੀਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁਲਾੜ-ਯਾਤਰੀ ਪਤੀ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਇੰਝ ਗਲਵੱਕੜੀ ਪਾ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਪੁਲਾੜ ਵਿੱਚ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਵੇਗੀ।